Z przyjemnością prezentujemy Państwu spektakl, który miały być wystawiony w ramach 21 Festiwalu Teatralnego "Teatr – pasja rodzinna". Mamy świadomość, że nic nie zastąpi bezpośredniego spotkania i udziału w spektaklu, ale niech będzie to namiastką bycia w teatrze.
Po spektaklu zapraszamy na wirtualne spotkanie z aktorami.
https://zoom.us/j/98501661270?pwd=WHNGUVhkdW50Y0RzcWJSTkl5Z2VYZz09
Początek spotkania, godz. 20.30
DZIĘKUJĘ ZA RÓŻĘ
20 listopada 2020, godz. 19.00
spektakl online
Występują: Adrianna JENDROSZEK, Dominika MROZOWSKA/Natalia DEDO, Małgorzata WIERCIOCH, Wojciech KOWALSKI, Adam LISEWSKI, Wojciech ROGOWSKI, Jacek ZDROJEWSKI
Reżyseria: Alina MOŚ – KERGER
Sztuka "Dziękuję za różę" wyszła spod pióra autorki "Cudzoziemki" w Wielkiej Brytanii w roku 1950. Została wystawiona tylko raz, w Londynie, sześć lat później. Dziś wraca na teatralne deski i okazuje się zaskakująco aktualna. Czy stając się dorosłym należy wyzbyć się dziecięcej wrażliwości? Jak funkcjonować, zachowując świeże spojrzenie i ciekawość świata, jednocześnie unikając skrzywdzenia i wykorzystania? Do czego obliguje nas wejście w role społeczne; bycie żoną, gospodynią, przyjaciółką? Spod wierzchniej warstwy fabularnej: mieszczańskiego melodramatu, niepozbawionego jednak dużej dawki absurdu i groteski, wyłania się tekst niezwykle aktualny i korespondujący z bieżącymi wydarzeniami. Tekst, który dotyka problemu różnych form znęcania się, niejednokrotnie w dobrych domach, wśród ludzi wykształconych i na stanowiskach. Dlaczego przymykamy oko, kiedy dobrze sytuowany mąż, wspinający się po szczeblach kariery, traktuje żonę protekcjonalnie, z góry. Jak trofeum. To z kolei generuje pytania o to jak ona, owa żona, powinna funkcjonować w "dojrzałym" świecie. W jaki sposób, przy całej naiwności, ma zyskać umiejętność unikania skrzywdzenia i wykorzystania? Pojawienie się na scenie fantastycznych postaci rodem z "Alicji w Krainie Czarów" Lewisa Carolla pokazuje istnienie światów równoległych: prozy życia i tęsknoty za romantycznymi uniesieniami. Wyobraźnia głównej bohaterki, rozbuchana i pokręcona, staje się mechanizmem obronnym przed rzeczywistością, w której utknęła. Można też potraktować tę inscenizację jako próbę zbadania korelacji między światem "Alicji w Kranie Czarów", światem "Róży" i światem sceny – czyli tym, w jaki sposób teatr czerpie z literatury, a ta z kolei czerpie z samej siebie.
